O książce: 2011 / "...aktor królował na scenie, był jej panem. Dyrektora nie było widać. Nikt o nim nie pamiętał. Scenerię uznawano za coś zupełnie nieistotnego i nieciekawego, przynajmniej w dramacie. Ale widzowie docenili grę aktorską w całej jej, że tak powiem, czystości. Zamysł autora nie był zaśmiecony żadnymi reżyserskimi wymysłami. Istota teatru nie została zatracona. Na pierwszym planie była osoba, osobowość w całej złożoności i różnorodności jego życia duchowego. Jednak w miarę jak aktorzy wychowani w najlepszych tradycjach moskiewskiej sceny starzeli się i umierali, upadek Teatru Małego stawał się coraz bardziej oczywisty.».